Şiir değil karalama
yalan demiş, kim demişse 'kökünüz sağlam' diye?
geldi geçti de onca tufanlar, badireler,
hepsi de vız geldi, tırıs gittiler birer birer.
tutunmuştuk o zaman birbirimize sıkı sıkı
el vermiştik, yürek vermiştik
gün oldu gözyaşlarımızla,
sevgi hasadımızda aşkı dermiştik.
gün oldu şiir mısralarında,
filiz filiz yükselen bir papatya demetinde,
aşkımızı sırtlamış bir uç-uç böceği görmüştük...
hep çınar gördüler bizi, beraberliğimizi
oysa sarmaşık bile olamamıştık aslında
sarılamamıştık sıkıca,
heder olmuş hayatlarımızı koruyamamış,
çakır dikenleri arasında
çıplak ayaklarımızı kollayamamıştık.
ne deryada sandalımız,
ne belâda mangalımız,
ne sevgimiz sahiplendi bizi ne de sevdamız
simitteki susamlar gibi bile tutunanadık birbirimize...
en çok da bahara gebe zemheri açlığı,
koyar adama tarifi mümkün olmayan bir acıyla.
buz kesiğidir yüreğindeki inceden inceye sızlayan
donuk bakışlarında farkına varmadan,
için - için gözlerindir ağlayan
en çok da o gözlerle bakacak yer bulamayışın,
ürkütür bir yavru serçe gibi yüreğini.
akşamı sabaha bağlamak da bir şey mi ki?
tavandaysa gözlerin gecenin her saatinde
üstüne, üstüne geliyorsa her şey, yandığının resmidir...
Mazlum zengin / 27 05 2014 - 14: 45
Sevdiklerinize gönderin
Yazdırın
