Şahdamarına
soktu bıçağı,soğukkanlı.
Ve sildi bıçağının kanını,
yerde cebelleşen adamın gömleğine.
Yalvaran gözlerle baktı,
celladına.
Aldırış etmedi cellat,
Bıraktı kendi haline,
Kan,oluk gibi akıyor,
Her nefes alışında,
Bir fıskiye gibi saçılıyor ortalığa.
Kan davası bu dostum.
Yerde yatanın babası da,
Geçen sene vurdu,hasmını
Sıradan gelir ölümler, belalar,
Sırası gelen gider.
Bu vahşet değil midir?
Kimse hatırlamaz,
Neden başladığını,
Kimse bilmez;
Neden birbirlerini öldürdüklerini.
Yöre kadını kocasız,direksiz,
Yöre çocukları yetim,babasız,
Bazısı karasaban arkasında
Kimi traktör üzerinde,
Sürü peşinde öldürüldüler.
Ve mezar taşsız yerlere gömüldüler.
Ne zaman uyanacaksınız?
Be hey budalalar!
Sizi birbirinize kırdırıyorlar,
Düşman ediyorlar sizi birbirinize.
Bir hiç yüzünden,
Neden olduğunu bile hatırlayamadığınız,
Bir hiç yüzünden.
Dökülen bunca kana yazık değil mi?
21.07.2005
(‘ŞİİR HARMANI’ından)
Mazlum Zengin
mazlum
